ÇATIDAKİ ÇOCUK

ÇATIDAKİ ÇOCUK

BOLU ERKEK İLKÖĞRETMEN Okulunda eskilerin tabiriyle “Leyli meccani “okudum. Yani parasız yatılı… Yatılı okullarımız; küçük yaşta Anadolu’nun muhtelif illerinden gelen çok sayıda öğrencinin kader birliği ettiği eğitim ocağıdır ….

Dünyayı yeni tanımaya başladığımız günlerde “ARKADAŞLIK” ne demek, bu eğitim kurumlarında öğrendik… Başımızdan geçenleri yazsak kitaplar almaz…

Okulun birinci sınıfında iken  okulumuz yemekhanesinde YANGIN  çıkmıştı ..Size o günü  anlatacağım…

Okulumuz;  İstanbul Ankara  E5 karayolu üzerinde, dersliklerin olduğu ana bina, yatakhane, yemek hane ve spor salonu vaziyet planı (U) harfi gibi dizilmişti.

Uzun kenarlardan birinde derslikler, diğerinde yemekhane ve kantin binası, tabanda da spor salonu ve yatakhane binasından oluşuyordu… Açık kısmı ise E 5 İstanbul yoluna bakıyordu…

Bina planlamasını şunun için yazdım..Pencereden bakarken yemekhaneyi doğrudan görürdük…Yemek saati yaklaştığında, içerdeki hazırlıkları seyrederdik…

Derse ilgimin az olduğu bir zamandı. Pencereden yemekhane ve okul bahçesine bakıyordum… O sırada yemekhanenin kuzey kısmında öğrenci kantinin bulunduğu çatıdan dumanların çıktığını gördüm…

-Öğretmenim okul yanıyor.. Diye bağırdım. Herkes pencerelere yığıldı.

O kargaşada sınıftan çıkıp…Yangın mahalline koştum..Ben de söndürülmesinde yardım etmek istiyordum.

Okulumuzun hizmetlileri, merdiven dayadılar. Elden ele kovalarla su taşımaya başladılar… Ben de o karışıklıkta merdivene tırmanarak çatıya çıktım. Çatıya yakın yerde, aşağıdan gelen kovaları, aşçı Mahmut amcayla birlikte yanmaya yeni başlayan bölgelere döküyorduk. Ancak ateşin hızlanmasına mani olamadık.

Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum.

Yangın arttı ..Çatı tamamen tutuştu..Bizim çabalarımızın pek faydası olmamıştı.

O arada siren seslerini duyduk.Geç te olsa Bolu itfaiyesi geldi..

Aceleyle hortumlar hazırlandı..Ekip ..Çatıya tazyikli su sıkmaya başladı.Kısa zamanda önlem aldılar.Ben de itfaiye erleri ile çatıdaydım. Onlara yardım ediyordum. Arkalarında zor zapt edilen hortumu tutmaya çalışıyordum.

Kısa zamanda ateş söndürüldü…MAHŞERİ KALABALIK OLUŞMUŞTU..

Çevreden dumanları görenler ve okulun öğrencileri okul bahçesinde  toplanmışlardı..Milli eğitim müdürü,vali yardımcısı, okul müdürümüz Galip Türkdoğan  ve öğretmenlerimiz dikkatle çatıya bakıyorlardı.

Elim yüzüm kömür karasına dönmüştü. Meraklı izleyenlerin bakışları altında, kömür olmuş keresteleri aşağıya atıyordum… Zemine bakarak düştüğü yeri de görmeye çalışıyordum.

Aşağıdakilerin,fedakarlığımı ve gayretimi takdir ettiklerini düşünüyordum..Daha çok kalas atmak için çabalıyordum..

Bu arada nasıl olduğunu bilmiyorum. İtfaiyeciler, yanımdaki okul personeli yoktu. Hepsi de aşağıya inmişlerdi .Ben için için yanan çatı kerestelerini atmaya devam ediyordum..

Mezunların çok iyi bildiği Baş muavin ZEKAİ AYDIN (KALAS) bey hocam,  aşağıdan bana el sallıyordu. Islık çalarak eliyle buraya at. İşareti yapıyordu, onun bulunduğu yerlere atmaya çalışıyordum…

Bolu Erkek Öğretmen Okulunda okuyup ta Zekai AYLDIN'IN (Kalas)'ın dayağını yemeden mezun olan öğrenciyi ne duydum, ne de gördüm. Uzun boylu, geniş yapılı, gür sesli bir öğretmendi. Yatakhanenin kapsında öksürdüğü ya da mırıldandığı zaman yatakhanenin her tarafında duyulur, kalkmayan öğrenciler elbiselerini kucaklarına alarak koşup tuvaletlerde ya da banyolarda giyinip koşarak yatakhaneyi terk ederlerdi. “Gel lan bok oğlu bok!” Dediği an, en az bir tokat vururdu. Zekai hoca, bu defa olabildiğince yüksek sesle;

-İn lan aşağı bok oğlu bok…!

Diye bağırdı.Şaşırdım.. Koca okulda öğrencilerden  bir tek ben ,çatıya çıkmış yangının söndürülmesine yardımcı oluyordum..Bu ne demekti.Olanca kalabalıkta bana bağırıyordu. Anlamadım..Onurumla oynuyordu.”Aferin “beklerken bana hakaret ediyordu…

-İniyorum hocam. Dedim.

Önüm kalabalığa doğru olduğu halde merdivenden inmeye başladım. Bir terslik vardı..50 metre ileri emniyet şeridi çekilmiş. Kalabalık bunun arkasına alınmıştı. Zekai bey binanın altında dururmuş inmemi bekliyordu. Yavaş inmeme sinirlenmiş olacak ki.

-Bana bak çocuk..!  Çabuk ol..Çabuuk in..Hayvan herif…Diye bağırdı.. Zekai Bey, çok sinirliydi…

“Maşallah oğlum. Fedakâr ve gayretli çocuksun. Yangının söndürülmesinde üstün gayretlerin oldu. teşekkür ederim”..demesini bekliyordum..

-Gel lan bok oğlu bok …! Diye bağırdı.  Aşağıya indiğimde ,attığı tekme tokadın hesabı yoktu..Yere yığıldım.

-Hocam ben yangın söndürdüm. Sen beni dövüyorsun. Dedim. Gücüme giden şey de Oradaki kalabalıkta bize bakanlar, benim dayak yememden hoşlanır gibiydiler… Hiç Hocaya dur diyen olmadı.

Zekai bey ,kulaklarımdan asılarak,beni emniyet şeridinin arkasına götürdü..Burada tekrar tokat atmaya başlayınca,olacak gibi değil dedim..Kaçtım..Uzaklaştım..Kalabalığın içinden geçerek  yatakhaneye gittim..

İşin aslı şuymuş.

Zemin kattaki kalorifer kazanları patlama noktasına geldiğinden itfaiyeciler ve görevliler aşağıya inmişler. Patlama riski nedeni ile halk binadan uzaklaştırılmış..Çatıda bir ben kalmışım..Aşağıdan ise bana “çabuk in ..!”Deniliyormuş..Ben de “buraya at..! buraya at..!” Anladığımdan yanık keresteleri, aşağıya Hocanın önüne atıyormuşum. Adamakıllı sinirlenmiş…

Yıllar sonra….

Zamanın Bolu Milli eğitim müdürü İlköğretim genel müdürü olmuştu..Ben de İlçe Milli eğitim müdürleri toplantısında onunla karşılaştım..Eskileri anlatırken kendimi tanıtabilmek için;

-Hocam siz Bolu’da milli eğitim müdürüydünüz..O yıllarda erkek öğretmende  yangın çıkmıştı, sizde oradaydınız,   dayak yiyen çatıdaki çocuk bendim .Dedim…Genel müdür esprili bir şekilde kulağımı tuttu ..

-Yüreğimizi ağzımıza getirmiştin..Dedi.O günü hatırlayarak devam etti.;

-Patlama olursa diye korkuyorduk. Sen de durmadan bize bakarak aşağıya bir şeyler atıyordun..Tehlikeden binaya kimse yaklaşamıyordu..Zekai hoca binanın altına giderek sana ulaştı .İnmeni sağladı..Emniyet şeridinden içeri getirdi..O gün  hepimiz çok  korkmuştuk..Şükür korkulan olmadı..Dedi.

Öğretmen okulu bana hayatı öğretti..Zorluklarının bana çok şey kazandırdığını biliyorum..

Nerede o eski okullar o eski öğretmenler… Bu vesile ile geçtiğimiz yıllarda vefat eden ZEKAİ AYDIN BEY HOCAMI RAHMETLE ANIYORUM…

Çocuklar hatalarıyla büyüyorlar…