MEKTEP MÜSAMERELERİ 

Elektriği, şebeke suyu olmayan bir köyden, ilkokulun 2. Sınıfında şehir merkezine taşındık. Köken olarak kafkas göçmeni çerkes bir ailenin çocuğuyum.

O zamanlar yaşlılarımız iyi Türkçe konuşamazdı. Bu nedenle sokakta, evde İletişimimiz adige dili Şapsığ aksanı ile oluyordu.

Köy ilkokulunda bir yıl okudum. Öğrenci ve öğretmen de çerkes olduğu için meramımızı ifade edebileceğim kadar Türkçe konuşabiliyordum. Meğer öyle değilmiş. Konuştuğumu sanıyormuşum.

Şehirdeki okulumda ilk gün, adeta bir kâbustu…

Öğretmen, beni 2/A sınıfına takdim ederken sınıftaki öğrencilerin pek çoğu güldü. Konuşulanları anlamıyordum. Bu sebeple etrafımda söylenenleri meraklı ve ürkek bakışlarla takip ediyordum.

Konya’dan benim gibi gelmiş Ahmet ile ikimizi en arka sıraya oturttu. Ahmet uzun boylu konuşma güçlüğü çeken bir arkadaştı. Yılsonuna kadar ikimiz sınıfın sağ arka sırasında birlikte oturduk.

Ben Türkçe konuşmakta güçlük çekiyordum. Onunda algı sorunu ve öğrenme güçlüğü vardı. Teknik tabirle ikimiz de sorunluyduk…

BİZİ ANLAYAN, ARAYAN, SORAN VE BİZE YOL GÖSTEREN OLMADI. Öğretmenimiz, sınıfın çalışkanları ile meşguldü. Ahmet arkadaşım ve beni ders namına hiçbir konuda ayağa kaldırmadı. Lakin haftada birkaç kez, kara tahtanın sağ cenahındaki çöp tenekesinin önünde tek ayak bekleterek, bizi de unutmadığını gösteriyordu.

O yıl sınıfta kaldık. Keşke sadece sınıfta kalsaydık. Hayattan da kaldık.

Köyde iken herkesin gıpta ile gördüğü şen şakrak esprili bir çocukken, teneffüse çıkamayan pısırık, korkak kimseyle iletişim kuramayan biri olmuştum. Tek arkadaşım Ahmet’ti ama ben de onu hiç anlayamıyordum.

Ertesi yıllar değişmedi. Konuşmayı öğrenmiştim. Ancak konuşacak bir şey bulamıyordum.

Başarısız, çok kötü ilkokul dönemi geçirdim. Ortaokulda başaramayacağım için, demirci dükkânına çırak olarak yerleştirildim. Ahmet te ilkokulu bitiremeden kiremit ocağında çalışmaya başladı. Hayatı, orada geçti..

Daha sonra çevre baskısı ile sanayiden alınarak ortaokula gönderildim. Lakin durum değişmedi. Maalesef, başarısızlık yakamı bırakmıyordu. Zar zor sınıf geçerek 3. Sınıfa gelebildim.

Birinci dönem ortasıydı, Türkçe öğretmenim dersten sonra seninle görüşelim dediğinde çok korkmuştum. Yine ne oldu diye endişelendim.

Çok şaşırdığım bir şey oldu. İlk kez bana bir görev verildi. Belki de görev verilecek son kişiye, Sesi soluğu çıkmayan, derse katılmayan bana,  OKUL GECESİNDE GÖREV VERİLDİ.

Tebeşir almaya müdür yardımcılarımızın odasına gitmeye korkardım. Okulda pek çok kişi beni tanımazdı. Adımı söyleyerek “İbrahim ayağa kalk..!” Diyen öğretmenim olduysa da ben bilmiyorum.”421 ayağa kalk “ ”sen söyle” den başka, bir şey hatırlamıyorum.

Türkçe öğretmenim üşenmeden yılmadan günlerce benimle uğraştı. Boş sınıfta sıranın üstüne çıkarırdı. Sahne, diksiyon, mimik, jest konusunda destek verdi. “İngiliz kumaşı” adlı monolog komediyi her şeyiyle sahneye hazırladık.

“Mektep müsameresi” günü geldi. Okul müdürümüz ve ekibi, okul öğretmenleri eşleri en önde oturuyordu. Salon tıklım tıklımdı.

Oyun arasındaki dekor değişikliği yapılırken perde önünde monoloğumu söylemek üzere sahneye çıktığımda, anlatamayacağım duygu yoğunluğu içine girdim.

Şaşkınlık içinde sağa sola yürümelerimi rol zanneden seyirciler alkışlıyorlardı. Daha çok etkilendim. Seyirci içine inen merdivenlerden kaçarak çıkmak istedim. Tempolu alkış salonu inletiyordu. Koktum geri döndüm. Sahneye çıktım perdenin aralık yerini bulsam oradan kaçmayı düşündüm. Perdeyi boydan boya takip ettim.

Öğretmenim perde arkasından, telaş içinde korkumu giderecek destek konuşmaları yaptı. Seyirci bu davranışlarımı rol zannederek daha çok alkışlıyordu. Öğretmenim, sufle vererek rol metnini hatırlattı.

Konuya girdim. Alkış aldıkça metin dışına çıkarak sahneyi turluyordum. Çok hoşlandım. Hayatımda ilk kez takdir görüyordum. İçeriye döndüğümde öğretmenim kucakladı. Defalarca yanaklarımdan öptü.

Pazartesi sabah istiklal marşı töreninde, okul müdürü adımı söyledi. Kürsüye çıkardı. Bu adamı alkışlayın dedi. Derste öğretmenler sınıf defterindeki, listeye bakmadan 421 demeden doğrudan İBRAHİM dediler…

Ben o günden sonra kaybettiğim yılların telafisi için gece gündüz çalıştım. Kaybolan yıllarımı geri getiremedim. Ancak okudum.

Okulumuzda yatılı Öğretmen okulunu kazanan üç kişiden biri oldum. Hayat başarım 180 derece yön değiştirdi.2 üniversite okudum. Başarılı bir mesleki dönem geçirdim.

Daha doğru bir dünya istiyorsak, çocuklarımızın geleceğini güvence altına almayı düşünüyorsak, tiyatronun eğitsel ve toplumsal katkısını aklımızdan çıkarmamalıyız.

MEKTEP MÜSAMERELERİ; Çocuklarımıza dayanışmayı öğretir. Düşünceyi eyleme sokma yeteneğini geliştirir. Düşünerek, yorumlayarak okumayı öğretir. Topluluk içinde konuşmayı öğretir. Doğru ve güzel konuşmayı sağlar. Estetik algılama yeteneğini geliştirir. Çeşitli sanat dallarıyla ilgiyi sağlar. Toplum yaşamı için gerekli olan sorumluluk duygusunu sağlar. Toplumun, kişiliği ezmesini önler. Çocuğun elini, kolunu kullanmasını denetim altına alır.

Tiyatronun gücünü anlatmak için hikayemi size anlattım. Sayın  müdürler, öğretmenler, anlı şanlı hızlı test çözücü hocalar…!

Sizlere yalvarıyorum… “OKULLARI TEST ÇÖZEN, TOST YEDİREN, ROBOT YETİŞTİREN konumdan kurtarın..!

Siz de müsamerelerin gücüne inanın. , Okullarımızı, çocukların severek koşarak geldiği mekanlara dönüştürün.

Biliyorsunuzdur da bir de ben söyleyeyim. Dedim.

Not:27 Mart Dünya Tiyatrolar Günü münasebetiyle, yazar, yönetmen, oyuncu, dublör, perdeci ışıkçı makyöz, dekorcu, kostümcü suflör, sahne arkası, sahne önü isimsiz görevlileri ve de TİYATROYA GÖNÜL VEREN, severek seyreden alkışlayan insanları bu vesile ile saygılarımla selamlıyorum